Ooit verstilde hij
als deze boom
en boog zijn hoofd,
aan zijn kruis vernederd.

De dreiging tegemoet ging hij,
als koning op een ezel,
die helen wilde, en het delen zocht.
En dat bond mensen samen.

Vanuit zijn kern,
een diep geheim van leven,
schreeuwde zijn houding oer verzet
tegen zoveel regels en veel machten.

Het kon niet anders: aan het eind
werd hij ontkend,
geknot,
en ruw gesnoeid,
en brak.

Hij laat ons zien, dat alles breken kan.
Takken,
stenen,
mensenleven.
Zoals hij zelf bleef breken.
Toen werd de hemel heftig donker,
even scheen er toen geen licht.

Toch bleef kiemen dat geheim.
En groeit, nog steeds,
zijn liefde, zijn verzet.

Door het diepste lijden
en door alle dood heen
nog steeds vol kracht.

Als nieuwe takken
in dezelfde richting
aan een boom.

Hedi Hegeman