De eerste warme lentedag
met de verten in haar heldere hemel
en het heldere groenblauwe water
van – bijvoorbeeld – de Middellandse Zee
raken iets
in mijn diepste diep.

Ik kan het niet anders omschrijven
als het verlangen
naar het grote thuiskomen
in de geborgenheid van het AL.

Hoe verbonden ik me ook voel
met deze plek
met deze tijd
met de schepselen
en de mensen om me heen,
dát blauw raakt me in mijn middenrif
en laat me pijnlijk voelen
dat ik een pelgrim ben
nog onderweg naar zijn bestemming;
dat dít thuis voorbijgaat
dat het stof wordt, net als ik
en weer ontstaan zal,
dat ik in dit thuis gevangen ben
in de cyclus van de natuur.

In de verte van de blauwe hemel
in de diepte van de azuren zee,
verneem ik een roepen
dat mijn ziel wekt
en mij naar het Huis doet verlangen
waar geen herhaling is
maar stilte,
Liefde,
zijn.

Guy Dilweg