Elke dag weer opstaan, dankbaar voor het licht,
voor de stilte die meer dan anders ruimte laat
voor die innerlijke stem
die met me meegaat.
Dankbaar ben ik en rijk gezegend
te wonen in een mooie omgeving
waar ik kan wandelen dichtbij huis.
Voor de natuur,
het voorjaar zo teer groen,
zo stralend de bloesems,
de jubelende vogels,
de schone lucht.
Blij soms toch nog iets te kunnen betekenen voor een ander.
Tegelijk is er die nevel
van geen echt uitzicht op een toekomst
die veilig is, een zachte nevel
van angst en onzekerheid,
van verdriet om al het leed dat de ziekte aanricht.
Van niet dichtbij kunnen zijn juist nu het zo nodig is,
van de ongelijkheid die nog schrijnender in de wereld aan het licht komt.
Toch is dankbaarheid krachtig aanwezig,
ik hoop en bid dat dat we ons allen juist in deze tijd gedragen weten
ondanks alles.

Jeanette van Osselen