De aarde schudt de lange nacht
die haar zo lang omhulde af,
en richt in uw meedogend licht
de mens weer op.
Wekt goedheid die ons
knielen doet voor uw gezicht.

Nog beeft de aarde van geweld
van leed, gebrek aan brood.
Nog leunt de mens op vluchtigheid
van aanzien, lege macht.
Maar onder deze dunne laag
ontkiemt de nieuwe tijd.

Zo gaan wij u ter harte Heer,
de hemel maakt zich klein
om mens met mens, vriend,
rechterhand voor iedereen te zijn.

Jeanette van Osselen