Bij Leven in Aandacht
denk ik vaak
aan een moeder met een jong kind.
Het moederschap blijkt een apart zintuig te wekken.
Wanneer de moeder in de keuken bezig is
om neuriënd de afwas te doen
is een deel van haar aandacht
onbewust
bij haar kind.
Het hoeft zich maar te verslikken
of even iets te doen wat van de gewoonte afwijkt
en de moeder is gealarmeerd
en komt kijken wat er aan de hand is.

Zo zou er in ons ook
een oplettendheid kunnen zijn
die voortdurend bedacht is
op wat er zich in ons binnenste,
in onze geest, afspeelt.
Ook daar zit als het ware een kind
dat bezig is aandacht te trekken.
We zouden dat kunnen opmerken,
we zouden dat kunnen benoemen
en het dan liefdevol tegemoet treden,
zoals een moeder haar huilend kind opneemt
en tot bedaren brengt.

Als we dat voortdurend oefenen,
zullen we merken
dat de beroeringen in ons binnenste
ons steeds minder van de wijs brengen,
zodat we steeds beter
in volle aandacht kunnen leven.

Guy Dilweg