Velen zijn geïnspireerd door Albert Schweitzer, zijn sterfdag is op 4 september. Door hem kreeg de zinspreuk ‘Eerbied voor alle leven’ extra betekenis. Albert Schweitzer leefde van 1875-1965. Hij was een veelzijdig man, Duits filosoof, theoloog, musicus, medicus en schrijver. Hij werkte lange tijd als arts in Lambarene, Afrika, waar hij een ziekenhuis bouwde en leprapatiënten behandelde. Hij sprak zich ook uit tegen de toenmalige bovengrondse kernproeven. In 1952 ontving hij de Nobelprijs voor de vrede, om zijn pleidooi voor eerbied voor alle leven.

Kenmerkend is dat hij meent dat alle leven respect verdient, hoe klein ook. Dat heeft ermee te maken dat hij de samenhang en wederzijdse verbondenheid en afhankelijkheid van alle levensvormen erkent en hoogacht. Dat leidt bij hem tot een houding van verwondering, terughoudendheid en nederigheid, nodig bij alles wat wij doen.

Zichzelf de baas?

Jonge lijster in het gras en twee hazen in de boomgaard

Rachel Carson, de auteur van Silent Spring (1962) en moeder van de milieubeweging, eert hem met een onheilspellend citaat: “De mens is het vermogen kwijtgeraakt om vooruit te zien en erger te voorkomen: hij zal eindigen met het vernietigen van de aarde.”

Andere uitspraken van hem zijn net zo treffend als pijnlijk: “De mens beheerst de natuur voor hij geleerd heeft zichzelf te beheersen” en “Als een mens zijn eerbied verliest voor een deel van het leven, zal hij zijn eerbied verliezen voor het gehele leven.”

Zelfreflectie en inkeer vormen een appèl aan ons, laten wij luisteren naar de aarde.

Aandachtig ploegen: bondgenootschap, wederkerigheid en afhankelijkheid.

Bron: literatuur, onder andere Wikipedia/Schweitzer

Tekst en foto’s Tini Brugge