De weg naar binnen lijkt welhaast versteend
krampachtig zingt mijn mond het lied van overgave
zo in mijn ziel gegrift
dat ook vandaag de woorden helder zijn
als een herinnering
maar door hun onbeweegbaarheid
mij niet meer raken.

Waar is mijn hulp de trooster in de nacht
hoe zou mijn voet die harde weg betreden
in angst en duisternis
klamp ik mij vast volhardend om de weg
te zoeken van de bron van hemel en van aarde
waar het begon
en ik weer leven kan.

Ik kijk terug mijn wachten was het waard
en stem met overgave in met het vertrouwde lied
vol klank en kleur
U gaf mij richting effende mijn pad
blies duisternis naar duisternis
licht naar licht, dat sterker is
en elke stap is lichter, dicht bij U.

Jeanette van Osselen