Refrein.
Zend uw adem, wij komen tot leven. (2x)

Gemaakt uit deze aarde
zijn wij met haar verwant.
Wij groeten broers en zusters:
de maan, de wind, het land.

Wij gaan over de aarde,
zij draagt en duurt en voedt.
Wij lopen in verwondering
en proeven: het is goed.

Wij leven van de aarde
die ons is toevertrouwd.
Wij danken voor de schepping,
staan in voor haar behoud.

Refrein.
Zend uw adem, wij komen tot leven. (2x)

Toch reiken wij naar sterren
en plukken zonder maat;
ontsluieren geheimen,
herscheppen grond en zaad

en lopen zo verloren,
is er een weg terug?
De aarde snakt naar adem,
zij raakt snel uitgeput.

De witte bergen smelten,
de grond wordt grauw en droog.
Gerooid worden de wouden
met storm en vloed als oogst.

Refrein.
Zend uw adem, wij komen tot leven. (2x)

God, schenk opnieuw uw adem,
de geest die wijsheid schenkt,
die keert verharde harten,
het dor verstand doordrenkt.

Dan kiezen wij het leven
en delen zee en land
en ieder plukt de vruchten
van wat hij heeft geplant

De zon schijnt in het water,
de lucht klaart op, wordt licht.
De zee krioelt van leven,
de schepping uw gedicht

Refrein.
Zend uw adem, wij komen tot leven. (2x)

Tekst: Andries Govaart
Muziek: Christiaan Winter

Toelichting
Het refrein is een parafrase van Psalm 104:30 Pinksteren.
In het 2e scheppingsverhaal maakt God de mens uit de aarde (Adam uit adema) en geeft adem.
Daardoor hebben we een familieverband met alle andere schepselen, zoals ook in het Zonnelied van Franciscus wordt bezongen.

In de eerste drie coupletten klinkt de oorspronkelijke harmonie door: het is goed.
De nadruk ligt op de dragende en voedende aarde en de ontvankelijkheid en dankbaarheid van de mens.
Het antwoord van de mens op het geschenk van de aarde (Genesis 1: 28) is dankbaarheid en onze inzet voor een duurzaam behoud.

Het tweede deel begint met ‘Toch’. We reiken letterlijk boven onze macht, buiten de aarde uit (plukken), kunnen het geheim het geheim niet laten en grijpen in op het DNA van de schepping. Deze menselijke houding kan ons einde betekenen.
De aarde wordt zo uitgebuit dat ze uitgeput raakt en ons niet meer kán voeden. Gletsjers en ijsbergen smelten, delen van de aarde verwoestijnen, waar wouden worden gekapt verandert het klimaat, onomkeerbaar.

Het derde deel is een bede tot God om de geest. Het zijn woorden uit het ‘Veni sanctus Spiritus’, de pinksterhymne. We bidden om de adem, de geest die herschept. Kiezen voor het leven is kiezen voor degene die ons het leven heeft geschonken, de schepper, maar is ook kiezen voor eerlijk delen, is kiezen voor vrede zodat je duurzaam kunt opbouwen, plukken wat je hebt geplant.
In het laatste couplet klinkt de echo van het eerste scheppingsverhaal, beter gezegd het scheppingsgedicht.

Andries Govaart

partituur lied [pdf]