Dan breekt de band die mij in angst gevangen hield,
mijn mond was droog en strak, kon enkel zachtjes klagen.
Tot aan dat moment,
die dag van eeuwigheid.
Het was of er een zucht ging door de wolken,
licht brak de ban
en ik werd opgetild,
gedragen.

Niet eerder had ik de signalen opgemerkt,
begrepen dat Zijn geest verschijnt in vele vormen.
Na vijftig dagen
onstuitbaar uitgestort.
Die mensen vrij maakt om te durven wagen
weer op te staan,
elkaar zelfs fluisterend
te verstaan.

Dan zal de warmte en het vuur van dat moment
de hoop van alle mensen wekken, laten groeien.
In liefde voorgoed
en alle kramp verdampt
om in dit tijdsgewricht en steeds opnieuw
weer onderweg
vrede zoekend, te leven
aan zijn hand.

Jeanette van Osselen