Het is de boom al over honderd jaar
als hij hem plant en op zijn hurken zit.
Dan wonen andere mensen waar hij dit
afbakent met een indirect gebaar.

Hij maakt nu vast hun wandelingen klaar;
een in de tijd vooruitgeschoven lid
van ‘t leven strevend naar een ver doelwit,
alleen voor deze ogen openbaar.

De ruimte in zijn hand voldoet bij God
die, toevend aan de border van vandaag,
zichzelf onledig houdt in de natuur
de schepping door te zetten op den duur
met nieuwe creaturen, laag op laag;
loodrecht gebonden aan het eigen lot.

Gerrit Achterberg

Bron: Verzamelde  gedichten, Amsterdam, Querido, 1991