Water, zo gewoon en zo bijzonder,
water dat het leven wekt
op  de akkers en de velden
dorst van heel de schepping lest.

Water dat zich voegt naar elke ruimte
waar het naar beneden valt,
in de bedding van rivieren,
in de holte van je hand.

Water oerbron van het leven
waar in diepten van de zee,
wonder van eencellig leven
in dat duister eens ontstond.

Water, regen zoet en zilt de zeeën,
wel gescheiden, maar toch één,
in de kringloop van verdamping,
water weer voor land en zee.

Water dat zich vangen laat, vergaren
zich laat leiden door de mens
en door buizen en kanalen
levenwekkend zegen brengt.

Water, nodig, lieflijk, ontzagwekkend
levenwekkend en gevreesd,
water, wonder van de schepping,
water leven, water dood.

Water, sprankelend doorzichtig wonder,
dat uit wolken en uit dauw
al wat steeds weer wordt geschapen
groeien doet en onderhoudt.

Tekst: Marijke de Bruijne