De sneeuw valt zachtjes, heel zacht neer,
bedekt de herfstbladeren
en al wat omgevallen is.
Bij het wakker worden ontdekken we
een wereld nieuw en ongerept,
verstild beeld, vreemd
wat toch zo bekend was.

Mensen praten over al wat de tijd bedekte
en voorbij ging,
de sporen trekken zij na in hun hart.
Soms gaat de tijd zo snel,
maar in het met sneeuw bedekte land
ontstaat heel stil
nieuw levenslicht.

Dat beleef ik in het winterlandschap
spiegel mijzelf in de ongereptheid ervan,
nieuw worden,
ruimte scheppen.
Licht en warmte worden geboren
uit de grond van ons hart
waar God woont.

Jeanette van Osselen