Sterrennevels: om een groene kerk
Sterrennevels, hemelsferen – ver, onverstoord –
musiceren God ter ere, nog ongehoord.
Scheppingsorde onbegrepen
door de mens die niet wil weten
van de plaats ons toegemeten:
dit kwetsbaar oord.
Wolken wuiven, bossen ruisen, ja, alle stof,
bergen galmen, beken fluist’ren, zingen Gods lof.
Zoveel schoonheid is verdwenen
sinds de mensen zijn verschenen;
aarde, lucht en water wenen,
schepping verdoft.
Mossen, sporen, kleinste leven – stil, ondergronds –
blijven hecht de schepping weven: vruchtbaar verbond.
Heilzaam spannen schimmeldraden
om herstel en voeding samen.
Mochten wij dat maar beamen:
maak ons gezond.
Ach, wij mensen zijn geschapen naar uw beeld;
moesten dat gelijk verlaten om vrije wil.
Ons bestaan krijgt nieuwe waarde
als wij luist’ren naar de aarde,
samen werken in uw gaarde,
zoals u wil.
t. Andries Govaart
m. Daniël Claas, Jasper Witteveen
Foto: Marijke van der Giessen